Opdracht 1: Wat is poëzie en wat is het voor mij?

Toen er aan mij gevraagd werd wat poëzie nu precies voor mij inhoudt, kwam ik erachter dat mijn beeld ervan verder gaat dan wat het van Dale ons vertelt. Wanneer ik een definitie zou moeten vormen naar wat het volgens de regels is, is het een dichtvorm waarbij gebruikt wordt gemaakt van rijm, van regels waardoor het aangenamer lijkt op papier dan het klinkt in de oren. Een korte tekst waarbij je je bijna gedwongen voelt emoties te voelen. Zoals ik eerder al zei, verschilt mijn definitie hiervan. Voor mij is poëzie de vorm waarin de mens zichzelf en zijn diepste gevoelens naar woorden vertaalt. Poëzie zijn teksten vastgelegd aan literaire regels, terwijl het niet beperkt en gewaardeerd hoort te worden door regels, omdat het juist een middel is waarin de mens zich ongeremd en grenzeloos moet kunnen uitdrukken. Poëzie is ook steeds meer hetgeen waardoor de jeugd van nu zich als volwaardige dichters ziet. Alhoewel ik mijzelf zeker niet zo zie, zie ik poëzie wel als een prachtige uitlaatklep voor de typische dramatische tienergedachtes die we allemaal wel lijken te hebben. Al zijn het maar amateuristische lappen tekst, waarvoor grote namen zoals Edgar Allan Poe, Shakespeare en Toon Hermans hun neus zouden ophalen, in mijn definitie valt het allemaal binnen de poëzie. Of dat, volgens de taalkundige definitie, daadwerkelijk zo is, is natuurlijk een compleet ander verhaal.

Maar wat is nu echt de definitie van poëzie, zoals we die moeten kennen?
Blijkbaar is poëzie een dichtvorm die gebruikt wordt om gevoelens te uiten in weinig woorden, maar waarbij wel bij elk woord moet worden afgewogen hoe het het mooiste naar voren komt in het gedicht. Dit wordt bijvoorbeeld gedaan door het gebruik van rijm en andere stijlfiguren.

Met deze definitie ben ik gaan kijken naar de teksten die in de les waren behandeld, en kwam ik erachter dat ik dit wel degelijk onder poëzie vond vallen. De teksten waren voor mij herkenbaar poëzie, omdat er gevoel in lag en het op verscheidene manieren geïnterpreteerd kon worden. Wanneer je de teksten las, werd duidelijk dat dit niet zomaar een paar woorden waren die klakkeloos op papier waren gezet.  De taal die gebruikt werd was vloeiend, en er werd duidelijk gelet op hoe het zou klinken in de gedachten van de lezer.
Er is dan ook een fijne lijn tussen poëzie en proza, en bij Stitou kon ik deze grens niet vinden. Het lijkt als het waar een combinatie van beide, al neigt het naar mijn mening toch meer naar proza door de overduidelijke verhalende vorm die de tekst draagt. Er zaten enkele poëtische kenmerken in zoals dat de vader opstaat uit de kist wanneer de zoon hem dat vraagt, wat natuurlijk niet gebeurt als het daadwerkelijk een verhaal zou zijn. Het klinkt allemaal alsof er een diepere betekenis achterligt.

Uiteindelijk koos ik uit de tien gedichten het Egidiuslied van de anonieme schrijver. Waarom dit poëzie is voor mij? Er wordt veel gebruik gemaakt van stijlfiguren zoals antitheses en herhalingen, waardoor het aan de regels voldoet waaraan je denkt bij poëzie. Het is voor mij ook poëzie door de manier waarop hij zijn gevoelens uit. Er worden weinig verschillende woorden gebruikt, maar zelfs zonder is het immense verdriet van de schrijver om zijn vriend duidelijk te voelen. Nog een reden waarom het voor mij poëzie is; het dwingt je bijna de schrijver zijn pijn te voelen en het laat ondanks de beeldspraken duidelijk zien waar het om draait. Ook de verschillende rijmschema's duiden op poëzie.

Egidiuslied - Anoniem
https://www.youtube.com/watch?v=B30Xgrrqu78

Ik mis je zo, mijn kameraad.
Jij koos de dood, liet mij het leven.
Je vriendschap was er vroeg en laat,
maar 't moest zo zijn, een van ons gaat.

Nu ben je in 't hemelrijk verheven,
helderder dan de zonneschijn,
alle vreugd is jou gegeven.

Ik mis je zo, mijn kameraad.
Jij koos de dood, liet mij het leven.
met deze wereld en zijn kwaad.
Bewaar mijn plaats naast jou nog even,
ik moet nog zingen, in de maat,
tot de dood, die elk te wachten staat.

Ik mis je zo, mijn kameraad.
Jij koos de dood, liet mij het leven.
Je vriendschap was er vroeg en laat,
maar 't moest zo zijn, een van ons gaat.

Egidius, waar ben je gebleven?
Egidius, waar ben je gebleven?
Bid nu voor mij, ik ben verweven
Egidius, waar ben je gebleven?

(vertaling Willem Wilmink)